Wat is een behandelverbod waard?

Een jonge vrouw wilde vanwege de psychische problematiek waaronder ze leed niet langer leven. Ze had het heel goed voorbereid. Ze had een schriftelijk behandelverbod opgesteld, waarin ze heel duidelijk had aangegeven niet te willen worden gered.

Dat verbod had ze duidelijk in het zicht naast zich liggen. Ze had daarna de middelen ingenomen. Deze had ze zorgvuldig verzameld en ze had zich er goed in verdiept wat ze moest nemen. Ze zou zonder meer overleden zijn, ware het niet dat door een toeval, dat zij echt niet had kunnen voorzien, een vriendin argwaan kreeg. Die durfde het niet aan geen actie te ondernemen en belde 112. De ambulancemedewerkers zagen de wilsverklaring waarin ze het behandelverbod uitsprak. Ze overlegden even, maar het advies was haar toch mee te nemen. In het ziekenhuis hebben ze er alles aan gedaan haar leven te redden en daar was veel voor nodig, want ze was ver heen. Ze is daarvoor dagen in coma gehouden. De jurist van het ziekenhuis had gezegd dat de behandeling gestaakt kon worden, maar haar familie drong sterk aan op voortzetten ervan. Daarin is het ziekenhuis meegegaan. Toen de vrouw eindelijk bijkwam was ze ontsteld. Weer was er niet naar haar geluisterd, iets waar ze haar hele leven al tegenaan liep. Ook in het traject daarna werden er nog behandelingen uitgevoerd die ze absoluut niet wilde, zoals een antibioticakuur.

Ze heeft daarna geprobeerd er met de betrokken behandelaars over te praten, maar ze heeft zich onvoldoende gehoord gevoeld. Vooral dat was voor haar reden een klacht in te dienen bij het tuchtcollege. Ze heeft er wel begrip voor dat het moeilijk is af te zien van behandeling als je iemand helemaal niet kent en je treft haar aan in coma, zelfs al ligt er een wilsverklaring met een behandelverbod. Ze heeft er minder begrip voor dat er nog steeds niet naar haar geluisterd werd toen ze weer bij bewustzijn was. En ook niet toen er een klacht werd ingediend.

Het tuchtcollege heeft nog wel een bemiddelend gesprek tussen haar en degene die ze heeft aangeklaagd geregeld. Dat heeft haar niet de erkenning gegeven die ze zocht. Ze wil de klacht dan ook doorzetten, ook al zal ze de uitspraak van het tuchtcollege niet meer meemaken. Het duurde allemaal heel lang. Ze heeft inmiddels euthanasie gekregen. Of er een uitspraak komt van het tuchtcollege is nog de vraag. Als iemand is overleden dan stopt de tuchtzaak, tenzij een eerstegraadsverwant deze wil voortzetten. Dat is waarschijnlijk niet het geval. Maar misschien dat een andere door haar gemachtigde vertegenwoordiger het nog kan afmaken.

De vraag blijft wat een wilsverklaring met een behandelverbod nu eigenlijk waard is. Dat het ambulancepersoneel in de acute situatie zo heeft gehandeld kan ik wel begrijpen. Hoe weet je als hulpverlener dat iemand wilsbekwaam was ten tijde van het opstellen? En dat het daarna niet makkelijk was in te gaan tegen hevig aandringende familie snap ik ook wel. Maar toch is de manier waarop het gegaan is voor haar heel naar geweest. Ze wilde dat anderen besparen. Er zijn twee oplossingen mogelijk. De eerste is dat hulpverleners meer duidelijkheid krijgen over het feit dat een dergelijke verklaring dient te worden gerespecteerd. De andere is dat het voor patiënten duidelijk wordt dat ze met een wilsverklaring beslist niet kunnen voorkomen dat ze tegen hun wens worden behandeld. Om een keus te maken is een antwoord nodig op de vraag: wat is een behandelverbod waard? Misschien dat de tuchtrechter zich erover zal uitspreken. Maar wellicht zijn er ook zonder dat mensen die het precies weten?

Betrokkene heeft dit blog nog gelezen en was blij met de aandacht ervoor.

Denkt u aan zelfdoding? Neem 24/7 gratis en anoniem contact op met 113 Zelfmoordpreventie via 0800-0113 of chat op 113.nl