Ouders die naast hun kind gaan staan

‘Mijn hart breekt, elke dag weer als ik in de lege ogen kijk van mijn ooit zo sprankelende meisje vol toekomstdromen. Het is allemaal weg, ze voelt niks meer. Niemand kan verplicht worden het eens te zijn met of mee te gaan in haar euthanasiewens. Maar ik vind wel dat mensen haar moeten proberen te begrijpen en de ernst van haar pijn objectief beoordelen.’

Dit schreef een moeder mij.

Euthanasie bij kanker vindt bijna iedereen begrijpelijk. Euthanasie bij ondraaglijk en uitzichtloos lijden door een psychische aandoening ligt al moeilijker. Dat ook dát lijden uitzichtloos kan zijn beginnen we in te zien, maar nog niet van harte. Zeker als het jonge mensen betreft. De mogelijkheid van euthanasie roept veel weerstand op. Dat kan toch niet? Dat is te erg. Een mechanisme om om te gaan met dingen die te erg zijn is ontkenning en uit de weg gaan. Ook ik wil er eigenlijk niet aan. Het moet toch anders kunnen worden opgelost dan door euthanasie?

Maar ik word in verlegenheid gebracht door ouders die uiteindelijk hun kind zijn gaan steunen in zo’n euthanasiewens. Zij wilden daar natuurlijk ook niet aan, maar ze hadden geen keus meer. Zij kónden het niet langer ontkennen. Ze kúnnen er niet voor weglopen. Ze maken het constant mee, dag in dag uit, maand in maand uit, jaar in jaar uit. Als zij op een gegeven moment meegaan in de wanhoop van hun kind, dan zegt dat veel. Heel veel. Als ouders het onder ogen zien, dan moet ik goede argumenten hebben om te zeggen dat er nog redelijke andere opties zijn. Die heb ik vaak niet. Dat vind ik niet fijn, maar wel zo eerlijk.

Toch wint de moeite die we hebben om erge dingen onder ogen te zien nogal eens. Ik kan dat niet duidelijker maken dan door te delen wat deze moeder me schreef:

‘Ik kan me zeker verplaatsen in de goede bedoelingen van zorgprofessionals en vaak zal het gelukkig wel helpen. Maar als het bij herhaling niet werkt, is dat zo pijnlijk en eenzaam, wanneer niemand dat wil erkennen en men zelfs vindt dat de euthanasiewens er niet mag zijn. Dat zo’n wens je in verlegenheid brengt snap ik. Maar je moet wel durven luisteren en respect tonen voor iemands gevoel.

Mijn hart breekt, elke dag weer als ik in de lege ogen kijk van mijn ooit zo sprankelende meisje vol toekomstdromen. Het is allemaal weg, ze voelt niks meer. Niemand kan verplicht worden het eens te zijn met of mee te gaan in haar euthanasiewens. Maar ik vind wel dat mensen haar moeten proberen te begrijpen en de ernst van haar pijn objectief beoordelen.

Wij zullen als papa en mama never weglopen voor haar lijden en de strijd die zij voert. We zijn door hulpverleners als onverantwoorde ouders weggezet, omdat we naast haar gingen staan, haar hoorden en steunden. Dat doet enorm veel pijn.

Maar ik heb haar beloofd te blijven zoeken naar de mogelijkheid van euthanasie. Soms lijkt dat een doodzonde binnen de jeugdhulpverlening. Zo kwetsend.

Wat zou het fijn zijn wanneer iemand wel met haar mee durft te voelen hoe diep de pijn zit en hoe uitzichtloos elke dag voor haar voelt. Iemand die onbevangen haar “zijn” en het “leven niet meer kunnen leven” wil beoordelen en haar een humaan afscheid gunt.

De angst haar voortijdig ergens te gaan vinden is er dagelijks.

Ik gun haar zo de rust waar ze elke dag naar hunkert en dan op een humane manier zoals ze nu zelf al helemaal bedacht en beschreven heeft.’

Ouders en dochter hebben dit blog vooraf gelezen en staan achter publicatie.

Denkt u aan zelfdoding? Neem 24/7 gratis en anoniem contact op met 113 Zelfmoordpreventie via 0800-0113 of chat op 113.nl