Noodkreet van een moeder: 'Mijn dochter wil zo graag dat ik haar hand vasthoud als ze sterft.'

‘U krijgt waarschijnlijk tal van noodkreten. Ik heb er absoluut begrip voor dat u niet iedereen kunt helpen. Ik benijd u niet. Toch willen wij het proberen. Wij zijn wanhopig.’

Sinds in september het boek ‘Laat me gaan. Euthanasie bij psychische aandoeningen’ verscheen, krijg ik inderdaad veel vragen van wanhopige mensen. Meer dan ik aankan. Maar me begrenzen is al niet mijn sterkste punt en valt me hierbij wel extra zwaar. Luister maar eens naar wat moeder me vertelt:

‘Mijn dochter heeft een jarenlange, onmenselijke strijd gestreden met talloze opnames, meer dan vijftig soorten medicatie en elke vorm van hulpverlening. Om dat laatste mogelijk te maken heb ik enorm gevochten. Ik deed mijn verhaal in kranten, op radio en tv, had contact met kamerleden en we schaften een hulphond aan. Maar helaas. Het zo ontzettend gehoopte resultaat bleef uit.

Ik heb mij lange tijd met man en macht verzet tegen euthanasie. Het laatste jaar heb ik echter moeten concluderen dat ik niet langer van haar mag vragen door te leven, want dat is dag in dag uit lijden. Haar dagen bestaan uit pure wanhoop en pijn, héél veel pijn. Sommige weken bijna dagelijks naar het ziekenhuis voor hechtingen. Soms wel tweehonderd per keer.

De afgelopen maanden heeft ze diverse pogingen ondernomen zelf haar leven te beëindigen. Ik leef in pure angst. Ik houd onnoemelijk veel van haar en gun haar een menswaardig einde. Ze houdt dit niet nog maanden vol. Dan zal ze zich ophangen. De gedachte dat zij op die manier moederziel alleen in grote angst aan haar einde zal komen vind ik gruwelijk. Ze heeft geen waardig leven gehad. Ik gun haar zo een waardig sterven. Al twee jaar lang vraagt ze daar elke dag om. Ze wil zo graag dat ik haar hand vasthoud als ze sterft. Alsjeblieft, help ons dit mogelijk te maken.’

Dat de nood hoog was wist ik wel, maar er zo direct mee geconfronteerd te worden is toch anders dan weten. Wat me er vooral in raakt is dat mensen vaak nergens terechtkunnen. Euthanasie begint in de ggz een beetje op gang te komen, maar vaak wordt er nog doorverwezen naar het Expertisecentrum Euthanasie. Daar voelen mensen zich zeker gehoord. Maar… pas als ze aan de beurt zijn. En daarvoor zijn wachttijden van tweeënhalf jaar helaas geen uitzondering. Dat is voor veel mensen niet op te brengen.

Dat zoveel mensen zich zo eenzaam en niet gehoord voelen in hun diepste wanhoop vind ik niet te accepteren. Daarin ben ik niet de enige. Om onze krachten te bundelen is de Stichting Kea opgericht.

De stichting wil mensen met een psychische aandoening en een euthanasiewens mentaal onderdak bieden, opkomen voor hun belangen en bevorderen dat ze hun wens met een professional kunnen bespreken. We willen onder meer de bereidheid, die hiertoe onder professionals is, mobiliseren en beter benutten. Als je in welke vorm dan ook wilt meewerken kun je je volstrekt vrijblijvend aanmelden op onze website. We hopen uit te groeien tot een door patiënten, naasten, psychiaters, andere artsen, andere hulpverleners, politici en vrijwilligers gedragen beweging om met elkaar er uiteindelijk voor te zorgen dat noodkreten zoals van deze moeder worden verhoord.

Moeder en dochter stemmen van harte in met deze publicatie.