Ik wil geen dingen meenemen in het graf

Een tijdje terug schreef ik in een blog dat ik me na een depressie afvroeg of het schrijven van blogs niet ook dwangmatig was. Dat was begin juni en sindsdien schreef ik er twaalf. Passie of compulsie? Zeg het maar.

Als ik iets ervaar of bedenk, dan heb ik een onstuitbare drang dat te delen. Altijd gehad. Ik herinner me een festiviteit bij de visserijdagen in Harlingen, waar ik opgroeide. Ik was een jaar of tien en keek naar het ringsteken, waarbij iemand in een paardenkoets moet proberen een soort lans door een opgehangen ring te steken. Ik vond het prachtig, maar mijn plezier werd overschaduwd door het verlangen mijn ouders op te halen. Zij móésten dit ook zien.

Het mooie is dat er zestig jaar later nog elke dag dingen zijn die meemaak of ontdek, die ik prachtig vind. Het nare is dat ik nog altijd pas rustig word als ik het gedeeld heb, inmiddels niet meer met mijn ouders (dat zou ook moeilijk gaan) maar met de hele wereld (is ook moeilijk).

Dingen voor mezelf houden vind ik onprettig. Is het narcisme? Vind ik wat ik denk en beleef zo geweldig, dat de hele wereld het moet weten? Ja, maar niet geweldig van mij, maar van die dingen.

Het is meer existentiële eenzaamheid, die ik moeilijk verdraag. Existere komt van ex istere. Er buiten staan. Dat je het meeste toch in je eentje beleeft.

Ik zie de dwangstoornis als overgevoeligheid voor existentiële problemen en eenzaamheid is daar een van. Begrijp me goed. Ik ben gezegend met een rijk sociaal leven. Maar dat neemt existentiële eenzaamheid niet weg. Proberen alles te delen ook niet, maar ja. Dat tegenhouden valt niet mee.

Het is overigens niet alleen kommer en kwel. Ik beleef er ook plezier aan. En in de loop der jaren treedt er ook wel een zekere rust op. Maar ik ben er nog lang niet. Voor mijn dood moeten er nog wel wat eieren worden gelegd. De gedachte om dingen mee te nemen in mijn graf is helemaal slecht te verdragen. Dan kan ik ze nooit meer delen.

Maar misschien ga ik nog eens begrijpen wat Lao-Tse zei: ‘Zij die weten spreken niet; zij die spreken weten niet’. Vooralsnog vind ik die uitspraak vergelijkbaar is met de paradox van Epimedes: ‘Alle Kretenzers zijn leugenaars’, zei de Kretenzer.’

Ik zocht die uitspraak even op en kwam terecht op een citatenwebsite. Heel veel prachtige citaten. Eigenlijk zou ik die ook allemaal willen delen. En ik kwam ook op een website met paradoxen. Ook leuk.

Ik blijf nog wel even blogs schrijven, denk ik.